Creatief werk is een weerspiegeling van de persoon die het doet. En alles wat die persoon heeft ervaren en waaruit de persoon bestaat.
Het spel tussen gevoel en denken ligt in basis in ons Autonome Zenuwstelsel. Deze balans ligt aan de basis van het functioneren van onze prefrontale cortex en deze ligt weer aan de basis van hoe wij de wereld waarnemen en ‘in de wereld’ zijn.
Ons Autonome Zenuwstelsel bestaat uit (even kort door de bocht) de Parasympaticus en de Sympathicus. De Parasympaticus is onze rust en ontspan (rest & digest) zenuw en de Sympaticus onze vecht en vlucht (fight & flight) zenuw. Oftewel de Sympaticus als ons gaspedaal en de Parasympaticus als ons rem pedaal.
Hoewel in ons organisme alles met elkaar in verbinding staat, ligt de werking Sympaticus meer aan de basis van onze cognitie (centrale zenuwstelsel) en de Parsympaticus aan ons gevoel.
Het functioneren van de Sympaticus gaat over hoe veilig wij ons voelen en kunnen wij niet ‘uit zetten’. De Parasympaticus remt de Sympaticus. Vandaar dat het rustig eten en tijd daarvoor nemen (liefst in goed gezelschap) onze spijsvertering ten goede komt.
Het “trainen” van de Sympaticus doen we hoofdzakelijk door middel van sportbeoefening. Het “trainen” van de Parasympaticus doen we hoofdzakelijk door het beoefenen van Kunst. Maar ook sporten zoals golf en Qigong, maken ons bewust van de werking van de Parasympaticus.
Dus de scholing van ons gevoel gaat over de scholing van onze Parasympaticus en de scholing van onze cognitie gaat over de scholing van de Sympaticus.
Over het algemeen hebben de mensen wel een beeld over het belang van onderwijs en de scholing van de cognitie, maar minder over het onderwijs en de scholing van ons gevoel.
Kunst en onderwijs
In het muziekonderwijs kun je bijvoorbeeld het aanleren en zo mooi mogelijk spelen van toonladders vergelijken met het het aanleren van het Alfabet zoals dit in het cognitieve onderwijs gebeurd.
De balans tot dit optimale functioneren tussen gevoel en verstand ligt dus gelegen in ons Autonome Zenuwstelsel.
Het probleem van de “korte lontjes” binnen onze samenleving wordt door het bovenstaande mechanisme dan ook in de basis daarmee verklaard.
De miljoenen Euro’s die geweld en narigheid onze samenleving dan ook kosten door het inrichten van controle en beveiligingsmaatregelen zouden wellicht ook eens vanuit een andere visie bekeken kunnen worden. Misschien leidt het inrichten van onderwijs dat aandacht besteed aan de beschreven mechanismes die in ons als mens en dus als organisme werkzaam zijn tot gelukkigere mensen en uiteindelijk minder kosten voor de samenleving.
Deze inzichten liggen aan de basis van Connecting Fields. Wie is de persoon die sturing geeft aan zijn gas of rempedaal, aan zijn autonome zenuwstel. Aan zijn innerlijke belevingswereld en de uiterlijke manifestatie of vorm naar aanleiding van zijn of haar innerlijke representatie. Aan zijn of haar functie binnen een organisatie.
Ik wens je een mooie dag!
Publicatie: Neurobiologie van gevoelens van veiligheid – samenhang met adem, muziek en hartritme – drs. Kees Blase & Alexander Plooij
https://tinyurl.com/5297enh
